طريقه مصرف پيشنهادي: بعد از هر وعده غذا يک استکان ميل شود.
ترجيحا پس از مزاج شناسي زير نظر پزشک مربوطه و طبق دستور ايشان مصرف گردد.



دارچین (نام علمی: Cinnamomum verum) درختچه‌ای است از راسته لورالس (Laurales) تیره برگ بویان (Lauraceae) سرده دارچینیان (Cinnamomum).

درختچه دارچین درختی است کوچک، همیشه سبز، به ارتفاع ۵ تا ۷ متر که از تمام قسمت‌های آن بویی مطبوع استشمام می‌شود. گلهای آن در فاصله ماههای بهمن تا اوایل فروردین ظاهر می‌شود. برگ این درخت سبز سیر و دارای گلهایی به رنگ سفید است. دارچین بومی سری‌لانکا و جنوب هند است و پوست درختچه آن بعنوان ادویه بکار میرود. در قرون وسطی دارچین برای درمان سرفه، ورم مفاصل و گلودرد استفاده می‌شد.[۱] تحقیقات جدید نیز بر خواص و فواید پزشکی دارچین تاکید دارند.

در هند به‌نام ِ «دالجین» و در اندونزی بنام چوب شیرین یا «کایو مانیس» نامیده میشود.در بسیاری از زبان‌های اروپائی cinnamon را مشتق از کلمه لاتینی Cannella ومخفف آن Canna ویا Cane بمعنی عصا میدانند. این کلمه از لغت یونانی kinnámōmon گرفته شده است.

 

خواص درمانی دارچین :

- درمان اختلال های گوارشی

- آرامش بخش

- کنترل قند و کلسترول خون

- درمان سوء هاضمه، درد و نفخ معده و اسهال

- کنترل دیابت

- موثر در کلسترول خوب و LDL

- دارای خاصیت رقیق کنندگی خون دارد

- رمز جوانی

- مصرف روزانه آن انسان را سلامت و جوان نگه می‌دارد

- مناسب برای دردهای عضلانی

- تب بر

- قوی کننده مصونیت بدن در مقابل امراض است

- اگر سرما خورده اید یا ضعف شدید دارید چای دارچین بهترین دارو است